Jezelf zijn

Iedere moeder zal zich hierin herkennen. En zeker werkende moeders. Al mag ik mij pas drie jaar tot die laatste categorie rekenen. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn baan op de Zuidas eraan kon geven toen ik moeder werd. Moet ik er wel bij zeggen dat we mazzel hadden met het tijdstip dat we ons huis kochten. Anders hadden we het nooit van Martins loodgieterssalaris kunnen doen, haha! 

Maar dat verdelen van je energie hè. Je bent een stukje collega, een stukje echtgenote, een stukje moeder en ergens heel in de verte een stukje jezelf. Tenminste, dat waren de horrorverhalen die ik altijd hoorde. Aan de ene kant moest ik mazzel hebben dat ik thuis kon blijven want dat stressvolle werk... och och och. Maar aan de andere kant snapte men niet dat ik thuis wilde blijven want... dan mis je zoveel. Huh? Ik had last van grote kortsluiting bovenin.

Sinds drie jaar werk ik weer. Niet omdat het moet (het loodgieterssalaris behoort allang tot de verleden tijd) maar omdat ik dat wil. De meiden zijn groter, zijn vaker niet dan wel thuis en ik wilde iets anders gaan doen. Niet dat de muren op me afkwamen, integendeel. Ik denk dat er geen grotere huismus bestaat dan ik. Maar ik was nu toch wel nieuwsgierig naar de 'world out there'. Dus ik ging solliciteren. Nu zat er niemand op een herintredende secretaresse te wachten (ik heb nog steeds visioenen van de garnalenpeller reclame) dus ik verlegde mijn focus. De focus ging naar winkels en dus werk ik al 3 jaar bij Dille & Kamille. En ik wachtte op dat onvermijdelijke tweestrijdgevoel. Wat niet kwam...

In de tussentijd verscheen 'Klavers, Edelweiss & Sachertorte' en kwam er dus een stukje auteur bij. Nu zou ik het nog veel drukker krijgen. Ik werkte in een winkel waar ik het heerlijk naar mijn zin had, mijn schrijfdroom was uitgekomen, ik was ook nog steeds de grote liefde van die van mij en onze dochters lieten doorschemeren dat ik af en toe best een tof wijf ben. En dat maakte me verdomd gelukkig. Zou dat tweestrijdgevoel wel aan mij besteed zijn dan? Want dat aparte stukje 'jezelf' had ik nog niet gevonden. Maar ik had niet het gevoel dat ik iets miste. 

Dus ging ik er anders tegenaan kijken: want, wat nou... wat nou als al die dingen samen juist jou tot jezelf maken? Zou ik echt één van die bofkonten zijn die doet waarvoor ze gemaakt is?

Want nee, ik heb geen grote wereldreizen gemaakt. Ik ben zelfs nog nooit buiten Europa geweest. Nee, ik heb geen grote festivals bezocht waar je geweest moet zijn. En nee, ik heb ook geen functies gehad met onuitspreekbare titels waarvan stiekem niemand precies weet wat ze betekenen. Ook heb ik geen bijzondere retraites meegemaakt, geen concerten van wereldsterren gezien of de wereld bekeken vanaf een groot cruiseschip of vanuit een luchtballon. Heb ik allemaal niet gedaan. Lijkt het me leuk? Ja, natuurlijk (behalve dat laatste... brrr.) Heb ik het nodig om gelukkig te zijn? Volgens mij niet. Want mijn droom ligt daar niet. Mijn droom ligt in verhalen, in boeken en in een gelukkig thuisfront. 

Een paar maanden geleden kreeg ik een berichtje van een lieve vriendin. Zonder dat ze het beseft gooit zij teksten naar me toe die blijven hangen. Zo stuurde ze me een paar jaar geleden een kaartje met de tekst: 'Eat glitter for breakfast and sparkle all day.' Een kaartje die tot op de dag van vandaag binnen handbereik ligt. En nu stuurde ze me dit: 'Mariek, you've found your true you!' En weet je, ik denk dat ze gelijk heeft.

En het is iets wat ik iedereen toewens: als je werk, je relatie, je gezin en je hobby's kloppen (of iets anders wat op jou van toepassing is), dan hoef je niet op zoek naar het stukje van jezelf. Dan bén je jezelf. Fijn weekend!