Het verhaal achter de cover

Met het verschijnen van 'Klavers, Edelweiss & Sachertorte' als ebook, leek het mij een goed idee om de cover opnieuw in het zonnetje te zetten. 

Schitterend, mooi, perfect bij het verhaal passend, uitnodigend, saai... het is allemaal voorbij gekomen. De cover van mijn debuutroman is een verhaal op zich. Toen de uitgever mij op een databank wees waar ik afbeeldingen mocht uitzoeken voor mijn cover, duizelde het meteen. De ene Edelweiss na de andere kwam voorbij, ik ging bijna St. Patricks Day vieren en mijn maag verlangde non-stop naar Sachertorte. Maar ergens voelde ik: dit is niet hoe ik het wil. 

Ergens vroeg in deze eeuw (deze zin heb ik al jaren op voorraad, haha!) had ik een weblog. Via deze website kwam ik Patricia tegen. Toen woonde ze nog hier in Nederland maar inmiddels is ze alweer vele jaren gelukkig in Ierland. In Killarney... En laat Killarney nou een grote rol in mijn boek spelen. En nee, toen ik het voor het eerst opschreef, kende ik Patricia nog niet eens. Momenteel is Patricia vooral een kunstenares van abstracte schilderijen waar ik uren bij weg kan dromen. Sterker nog, mijn verjaardagscadeau twee jaar geleden was een schilderij van haar hand. Maar dat is weer een ander verhaal. Wel kun je haar fantastische creaties hier (ThroughMyDreamingEyes) vinden.

Terug naar de cover. Patricia maakt namelijk ook schitterende foto's. En toen dacht ik... hoe bijzonder zou het zijn als mijn boek een cover heeft met een foto van iemand die ik niet alleen ken (al hebben we elkaar nog nooit live gezien, haha! Het internet is een bijzonder iets) maar die ook in Killarney woont! Beter wordt het niet. Een enthousiaste uitwisseling van mails, apps en lyrische spraakberichten volgde. Vele foto's werden toegestuurd. Stuk voor stuk schitterend maar niet allemaal geschikt. Het was
februari 2021 en ik heb Patricia beloofd om nooit meer om een blauwe lucht te vragen in de winter - dit staat zwart op wit in het dankwoord. Want Ierland doet nagenoeg niet aan blauwe luchten in de winter. Maar toch is het gelukt! De perfecte foto is genomen vanaf Torc Mountain. Onlangs moest ik bij een ja/nee vragenlijst invullen of ik een Bucketlist had. Ik vulde 'nee' in maar ik heb gejokt. Want ik wil minstens één keer in mijn leven met mijn gezin én Patricia op Torc Mountain staan. En dan zelf een foto maken vanaf dit punt. Maar voorlopig blijft het bij deze schitterende foto waar ik meteen verliefd op was. 

En het resultaat siert al bijna twee jaar mijn dierbare verhaal over Viola en Jochem. Een verhaal wat nog steeds vele harten steelt en lezers laat genieten, lachen en een beetje huilen. 

De bergen roepen nog steeds. In het Iers en in het Duits... ga je mee?